Ayak hiç bir zaman, gözlerin ahusu, saçların kıvrımları, dudakların kirazı gibi övgüyle anılmadı. Toprağa, yeryüzüne en yakın, saygınlık basamağının en altında yer alan bir bölge olarak “kab” larının içinde bir ömrü geçirmeye, yamru yumru olmaya razı bir organımızdır.

Bir sabah kalktığında, sırtında ufak bir el duyarsın, Sıcaktır ama can can atar teni, Gözlerini açtığında ışıktandır dağlar...