Hikayelerim

HANS bu yıl yazdığım bir bilim kurgu öykü. Küçük bir çocuğun yalnız dünyası sizi şaşırtacak ve düşündürecek. Keyifli okumalar.

Düşün, konuştuğun insanın kanser olup olmadığını kokusundan, hücrelerindeki titreşimden bile anlıyorsun. Düşüncelerinin gırtlağındaki titreşiminden aklından geçeni bile seziyorsun. Kilometrelerce mesafede hareket eden her nesneyi görüp duyuyorsun. Uçabiliyorsun. Oksijene bağımlı değilsin. Sen insan değilsin. Belki bilinen anlamıyla ölümlü bile değilsin.

Bu sitenin bir çok yazısında yorum alanlarında okurlarımın bir talebi vardı. Yazdığım hikayeleri kitap olarak toplu şekilde kendilerine sunmam. Sonunda bunu gerçekleştirdik. Hep istediğimiz...

"Zamana Karşı - In Time" isimli filmin özetini okumamla, biri kalbime bir bıçak sokmuş gibi donakaldım. Fakat bu benim hikayemdi. Para yerine zaman kullanılması, bunu aktarmak için bileklerine takılı olan bileklikler, zenginlerin asla ölmeyişi, isyan eden grup ve delice zamanını harcayan birinin bunalıma girişi...

Tuna, cep telefonundan twitter güncellemelerine bakacaktı. Bir SMS geldiğini gördü. Pelin. Dişlerinin dudaklarını ısırdığını fark etmedi bile. Yine öfke yüzüne kan renginde hücum etti.

R157, asil çenesini ve gururlu gözlerini insanların üzerinde gezdirdi. Toplantıdakiler, onun yakışıklı yüzüyle, zeki gözleriyle karşılaştıklarında , generallerden birinin emir subayı olduğunu düşünüyorlardı. Robot olduğunu bilen birkaç kişi dışında hiç kimse özellikle onunla ilgilenmiyordu.

"Sadece 24 saat" dedi. Koluma dijital şırıngayı batırırken parmakları titriyordu. "Dünyanın tüm bilgisi.." diye ekledi yutkunarak. İğnenin yuvasında virus-WKH3O29 yazıyordu. Şu andan itibaren hem kutsanmış hem lanetlenmiş bir insandım. Ve soyum da, kıyamete kadar böyle anılacaktı.

Aslında Dinç çocukken de tuhaftı. MIT'yi kazanacağını söyler dururdu. Herkes haber alma teşkilatı, casusluk falan derken, "Hayır" derdi "Amerika'daki bir üniversite bu. En zekiler oraya gidiyor." Başımıza açtığı dertleri düşününce keşke o daha küçükken...

Derin çok derin bir sessizlik hakimdi. Büyük Ada'daki köşkün ağır kadife perdeleri ve yüksek tavanı zamanda yolculuk yapıp 1800'lerden kalma bir eve geldiğimi düşündürmüştü. Kadın eliyle camdan dışarısını işaret etti. "Oda... Oradaki misafir köşkünde."

Yaşlı, çirkin, müzmin kadın saçları siyah fileyle sarılı, dudakları kırmızı rujla özenle kapatılmış. Uzun etekli, uzun kollu boynunu da örten bir giysisi var.

2054 baharının son günlerinde bir katırcı getirdi onu. Bir grup elektronik cihaz hurdasıyla birlikteydi. Sanki çalışacaklarmış gibi halen pırıl pırıldılar. Oysa elektromanyetik fırtına çoktan...

Erzincan'da bulunan arkeolojik kazının sırrı neydi? Arkeolog Melek Hanım ve basın mensupları nelerle karşılaşacaktı? Tüyler ürperten bir öykü

Doçent Dr. olduğundan beri ilk kez beni laboratuvarına çağırmıştı Alev. Çalışmasının karıncalar üzerine olduğunu biliyordum. Ancak bilişim dünyasında devrim yapacak bir buluş olduğu konusunda ısrar edince kalkıp kendi gözlerimle görmek için büyük bir istek duydum.

Hakan ağlıyordu. Onu sakinleştirecek söz bulamıyordum. Aylin öfke ve hayalkırıklığı ile bağırdı yine "40 yıl. Tam 40! Bu gerizekalı ömrünün 40 yılı karşılığında gidip o Lamborghini arabayı almış."

Necip El-farz ve Şalom Hakun'un 2009 yılı Aralık ayında "yüksek frekanslı dalgaların insan beyninin cerebellum bölgesi üzerindeki değiştirici etkisi" üzerine konferans verdikleri salonda sadece yeni teorileri ile değil...

Mırıltı Balıkları öyküsünün ilk bölümünü daha önce yayınlamıştım. Hikayenin çıkışını ve birinci bölümü okumadıysanız lütfen tıklayın. Kaynak: Filmmaker in Japan | Creative Commons lisansı...

Kehanet Kayası, bundan yıllar önce gördüğüm bir düş sonrasında uyanır uyanmaz yazdığım kısa bir öykü. Anlatım ve coşku bakımından sevdiğim bir yaşanmışlık. KEHANET KAYASI Çölden...

Mırıltı Balıkları öyküsü bana Kozyatağı Carrefour'daki bir lokantada geldi. Birden iki adamı göl kıyısında gördüm. Gökyüzü, yüzlerindeki derinlik nefesimi kesti. Yemeği birden bıraktım kalem...

O günü hiçbirimiz unutmadık. Sabahın ilk ışıkları  her günkü gibi İstanbul'un mesafeli sokaklarına ve insanlarının üstüne düşüyordu. Korna sesleri, trafik, milyonlarca insanın bir yerden bir yere gitme telaşı. Vapurdaydım, martıları izliyordum sonra ansızın vapur sola döndü ve Haydarpaşa tüm güzelliği ile belirdi.

Her şey BacterioPro Corporation'ın küresel iklim değişikliğinin korkunç etkisiyle kurumuş olan Van Gölü'nü işletmeye açma talebiyle başladı.

Adamın boğazındaki garip ağrı artıyordu. Eklem ağrıları ise dayanlımaz noktaya gelmişti. Gizlice evinden dışarı çıktı. Gökyüzü soğuk bir Ayın beyaz ışınlarıyla Güneşe nankörlük etmekten çekinircesine aydınlanıyordu. Adamın dili susuzlukla dudaklarını yaladı. Ağzında demir tadı, nefesinde ise sıcak çürümüş bir koku vardı. Bilmem kaçıncı kez yüzüne akan terleri gömleğinin kolu ile sildi. İşte yine oluyordu. Uzağa gitmeliydi. Sevdiklerinden uzağa. Onu bir hayvan gibi görmemeliydiler.