Hikayelerim

Aslında Dinç çocukken de tuhaftı. MIT'yi kazanacağını söyler dururdu. Herkes haber alma teşkilatı, casusluk falan derken, "Hayır" derdi "Amerika'daki bir üniversite bu. En zekiler oraya gidiyor." Başımıza açtığı dertleri düşününce keşke o daha küçükken...

O günü hiçbirimiz unutmadık. Sabahın ilk ışıkları  her günkü gibi İstanbul'un mesafeli sokaklarına ve insanlarının üstüne düşüyordu. Korna sesleri, trafik, milyonlarca insanın bir yerden bir yere gitme telaşı. Vapurdaydım, martıları izliyordum sonra ansızın vapur sola döndü ve Haydarpaşa tüm güzelliği ile belirdi.

Saat gecenin 3'üydü. Telefon çaldı. Of!! Kalkarken ayağımı çarptım. Telefondaki ses ürkmüştü. "Lütfen çabuk gelin! Parası neyse veririz. " "Para önemli değil hanımfendi, olayı anlatın" ...

Yaşlı, çirkin, müzmin kadın saçları siyah fileyle sarılı, dudakları kırmızı rujla özenle kapatılmış. Uzun etekli, uzun kollu boynunu da örten bir giysisi var.

Hakan ağlıyordu. Onu sakinleştirecek söz bulamıyordum. Aylin öfke ve hayalkırıklığı ile bağırdı yine "40 yıl. Tam 40! Bu gerizekalı ömrünün 40 yılı karşılığında gidip o Lamborghini arabayı almış."

Doçent Dr. olduğundan beri ilk kez beni laboratuvarına çağırmıştı Alev. Çalışmasının karıncalar üzerine olduğunu biliyordum. Ancak bilişim dünyasında devrim yapacak bir buluş olduğu konusunda ısrar edince kalkıp kendi gözlerimle görmek için büyük bir istek duydum.