Hikayelerim

Aslında Dinç çocukken de tuhaftı. MIT'yi kazanacağını söyler dururdu. Herkes haber alma teşkilatı, casusluk falan derken, "Hayır" derdi "Amerika'daki bir üniversite bu. En zekiler oraya gidiyor." Başımıza açtığı dertleri düşününce keşke o daha küçükken...

Bu sitenin bir çok yazısında yorum alanlarında okurlarımın bir talebi vardı. Yazdığım hikayeleri kitap olarak toplu şekilde kendilerine sunmam. Sonunda bunu gerçekleştirdik. Hep istediğimiz...

Yaşlı, çirkin, müzmin kadın saçları siyah fileyle sarılı, dudakları kırmızı rujla özenle kapatılmış. Uzun etekli, uzun kollu boynunu da örten bir giysisi var.

Hakan ağlıyordu. Onu sakinleştirecek söz bulamıyordum. Aylin öfke ve hayalkırıklığı ile bağırdı yine "40 yıl. Tam 40! Bu gerizekalı ömrünün 40 yılı karşılığında gidip o Lamborghini arabayı almış."

Adamın boğazındaki garip ağrı artıyordu. Eklem ağrıları ise dayanlımaz noktaya gelmişti. Gizlice evinden dışarı çıktı. Gökyüzü soğuk bir Ayın beyaz ışınlarıyla Güneşe nankörlük etmekten çekinircesine aydınlanıyordu. Adamın dili susuzlukla dudaklarını yaladı. Ağzında demir tadı, nefesinde ise sıcak çürümüş bir koku vardı. Bilmem kaçıncı kez yüzüne akan terleri gömleğinin kolu ile sildi. İşte yine oluyordu. Uzağa gitmeliydi. Sevdiklerinden uzağa. Onu bir hayvan gibi görmemeliydiler.

Düşün, konuştuğun insanın kanser olup olmadığını kokusundan, hücrelerindeki titreşimden bile anlıyorsun. Düşüncelerinin gırtlağındaki titreşiminden aklından geçeni bile seziyorsun. Kilometrelerce mesafede hareket eden her nesneyi...